Smaaktoer Leudal (1)

Over eten                                              geplaatst in Leudalnieuws 27 feb 2013

In de Week van de Smaak, op 29 september ,  kun je al toerend een mand producten met bijbehorende recepten uit Leudal  verzamelen. Op die dag ontmoet je boeren, verwerkers, schooltuinvrijwilligers en koks.  Je bezoekt een expositie over duurzaam voedsel, geniet van verse producten en steekt een hoop op.  

Eten  is een heet issue de laatste jaren.  Heel Nederland had  het laatst over  Tom, de jongen die van zijn moeder alleen rauwe groenten en fruit te eten kreeg. En recenter is de ophef over paardenvlees in de lasagne. Er is inmiddels 24 uurs kooktelevisie. Politici roepen om belasting op vet en suiker  in strijd tegen het groeiend aantal dikkerds.  Sommigen gaan nog verder en willen mensen met een ongezond eet- en drinkgedrag meer laten betalen voor de zorgverzekering.  En dan is er de plofkip, die ons niet alleen in de keuken, maar ook in de publieke opinie bezig houdt. Voor de een het voorbeeld van ontspoorde bioindustrie, voor de ander het toonbeeld van efficiënte bedrijfsvoering.  Of heb je liever een biologisch scharrelkipje, langzaam gegroeid, met meer smaak maar daardoor ook duurder? De vegetariër wil het allebei niet op zijn bordje. Die wil beesten helemaal niet eten. Maar ja die beesten zijn er wel als je eieren, melk, kaas of leer gebruikt. Wil je helemaal geen vleessector dan moet je veganistisch leven. Geen dierlijke producten eten of gebruiken. En ga je nog een stukje verder dan kom je bij de “rawfood-moeder”. En dat is voor de meesten wel een ver-van-mijn-bedshow.

Iedereen wil duurzaam op zijn product hebben staan. Maar wat is duurzaam? Een sudderlapje van een stier die het hele jaar binnen staat en snijmais krijgt gevoerd allemaal uit de regio. Of  biefstuk van een koetje uit Brazilië dat het hele jaar op de pampa rondstruint?  En ja als alle Chinezen, Indonesiërs en Afrikanen straks ook elke dag een lekker stukje rundvlees willen, is er dan wel genoeg plek en voer voor zoveel extra dieren. Lastig he?  Al die beperkingen en negatieve aspecten van ons dagelijks bordje eten. Als we niet uitkijken worden we nog bang voor eten. Maar angst is een slechte raadgever en daarom moeten we kijken hoe we op een positieve wijze tot een gezonder, dier- en milieuvriendelijker eetgedrag komen.  En dat begint toch bij smaak en genieten.

Met Smaaktoer Leudal willen de initiatiefnemers, met steun van de Gemeente Leudal en lokale ondernemers, op een positieve manier eten onder de aandacht brengen. Met lokale producten, lekkere recepten en aandacht voor mens en dier.  Het hoogtepunt vindt plaats in de WeekvandeSmaak , met een Smaaktoertocht langs  smaakknooppunten in het Leudal.

Vooruitlopend daarop gaan we alle smaakactiviteiten in Leudal onder de aandacht brengen.  Middels deze  tweewekelijkse columns  probeer ik u alvast wegwijs te maken in de wereld van eten, gezondheid, duurzaamheid en natuurlijk smaak. In de hoop iedereen enthousiast te krijgen voor goed eten uit de regio.  Aarzel niet als je ergens aan wil haken, reacties zijn welkom.

Mijn affaire met Trix

Als iemand het had gefilmd,  pinkte Nederland nu een traantje van ontroering weg bij het gebeurde.  Dan was het een TVdraaitdoor-fragment met eeuwigheidswaarde geworden. Nu moet u maar geloven dat ik het niet verzin.

Een dag na de aankondiging van Beatrixit en twee dagen voor haar verjaardag,  kalfde een  vaars  en vanwege de Oranje-heisa noemden wij het kalfje Trix. En dag later lag zij te slapen in het weiland, -onze koeien lopen zomer en winter buiten-, terwijl moeder in de stal stond te vreten. Een ideaal moment voor het inbrengen van de oormerken. Met koe erbij leidt het tot nervositeit en ja wat zo’n moeder dan doet, weet je niet.  In een eerdere blog heb ik al eens de aanval van een moederkoe beschreven, die leidde tot Johnny -Hoogelandachtige taferelen.  (http://wievoedtdekuikensop.blogspot.nl/2011/11/johnny-hoogerland-en-de-godvergeten.html)

Dus maar liever apart. De knalgele flappen staan overigens prachtig op een zwart kalf, maar leuk is het niet om ze in haar oren te knippen.  Afijn, beetje stoeien met het kalf en de flappen zitten erin. Trix rent weg, maar ziet geen moeder en raakt enigszins in paniek. Ik haal moeders op uit de stal voor hereniging, eind goed al goed.  Maar bij terugkomst zie ik Trix niet meer. Nou is er een beetje glooiing in onze percelen, dus zal ze wel in het hoekje, uit het zicht, zijn.  Maar nee, dan is ze natuurlijk onderlangs de talud  teruggelopen. Het regent ondertussen pijpenstelen en doorweekt loop ik rond het perceel  en langs het talud. Geen spoor van Trix. Ik haal Hetty erbij en we lopen beide een cirkel rond de boerderij. Hetty linksom, ik rechtsom. Nada. We lopen een grotere cirkel, zoeken heel ons landgoed af, in sloten, hoekjes, bosjes.  Maar geen spoor.

Ik kom wandelaars tegen die ik vraag of ze wellicht iets gezien hebben of anders ons willen waarschuwen als er ergens een kalfje gezien wordt. We zijn een paar uur verder, wisselen natte voor droge kleren en bespreken de opties. De enige die een verklaring biedt: Trix is verdronken in de beek, die grenst aan onze weilanden.  De beek die, door de overvloedige regen, hard stroomt en diep genoeg is om een kalf te verdrinken.  We doen nog een ronde op de fiets, ook door het verderopgelegen bos, bij de buren,  alle hoekjes op het erf. Ik meld de vermissing bij  de Politie, mail de buren. Murphy law; alles wat fout kan gaat etc.. een verdronken kalf  konden we afvinken.  

Om half vier, zes uur na de verdwijning, belt een medewerker van Limburg Landschap. Of het kalfje dat hij aantrof in het bos misschien van ons is?

Wat volgt is een achtervolging door blubberig land, weiland, over prikkeldraad en door struikgewas.  Een strijd om uitputting;  een kalfje van een dag tegen een verkouden vijftiger, -weliswaar met duurvermogen-,  met een onverwachte ontknoping.

 

Plots stopte ze. Draaide zich om. Keek mij aan. Rende naar mij toe en sprong in mijn armen. Een brok in mijn keel stokte mijn adem.  En ik was al naar adem aan het happen...