woensdag 31 oktober 2012

Stan ligt dwars


Negen uur dertig. Zit net voor TV te wachten op wat Bruce the Boss vindt van de Amerikaanse verkiezingen. Bonk bonk op de deur.  Dat is ofwel een overval, koeien uit de wei of sinterklaas. He het is buurman. Kom binnen, koffie? Ik moet namelijk nog wat met hem verrekenen. Nee kom mee, je stier ligt op zijn rug op straat. Wat? Je stier ligt op zijn rug op straat. Waar? Bij het bruggetje naar Stoks. Hij kan niet op. O hij leeft dus nog. Ja Ja. Kom maar mee in mijn auto.

Stan ligt op zijn zij. Poten gestrekt. Pens opgezwollen. Hij blaast wolken adem uit en heeft wat schuim op zijn bek.  Ik geeft hem een paar tikken. Hij probeert zich op te richten maar dat lukt niet. Hij ligt precies met zijn buik in het uitgesleten spoor van de zandweg.  O man ik denk aan de ellende als ie echt iets heeft, als we hem misschien moeten afmaken. Deze waardevolle brave fucker die me al meer dan 40 kalfjes heeft bezorgd.

Wat is er gebeurd? De draad van de wei van de buurman is kapot.  Is hij bij die lekkere Hereford wijfjes geweest? Maar dan zou hij toch in hun weiland blijven.  Misschien is hij gewoon gaan liggen op een  ongelukkig  plekje.

Ik probeer hem 180 graden over zijn rug te draaien, zodat hij iets gunstiger komt te liggen. Dat is niet eenvoudig met meer dan 1000 kg. Met drie man lukt het nog niet. Dierenarts gebeld, die heeft vaak wel oppeppende spuitjes die kunnen helpen. Plus een extra hand. Een andere buurman komt aangewandeld,  gelukkig geen bangerd.
Met zijn vieren wagen we een ultieme poging. Ik trek mijn schouder bijna aan gort, nog een klein stukje en hij is over het dode punt. Hij kantelt om. Wij springen weg en Stan komt tot staan na de draaiende beweging. Zeker vijf minuten staat hij als een zombie stil op de plaats. Gaat ie vreemd doen? Ik durf even niet naar hem toe.  Dan komt de rest van de kudde aan galopperen. Even  later stapt hij weer de wei in. Ogenschijnlijk ongedeerd.

Ik zie de volgende dag toch dat er een Hereford stier in de andere wei stond en dus denk ik dat ze lang hebben geknokt aan weerszijden van de draad en dat hij daarbij  is gevloerd of vermoeid is gaan liggen.
Een schaap op zijn rug, die niet meer op kan, dat kende ik wel. Maar een volwassen stier? Kan dus ook.

maandag 29 oktober 2012

Fons wil liever witte geiten



Enkele jaren geleden kregen wij heel toevallig een ezel. Iets wat ons heel leuk leek. Ook al heb je niet veel aan een ezel en moet je hem, in dit geval, zo ver mogelijk van je slaapkamer zien te stallen. Een goede balk doet al gauw boven de 100 decibel. Maar toch; ezels hebben iets teders. Paarden vind ik brutaal en een beetje gevaarlijk. Ezels zijn lief of bang en gedecideerd. Als ze niet naar links willen gaan ze niet. Ik denk dat Anky en Sjef samen  geen enkel element uit de lange  kür op een ezel voor elkaar zouden krijgen, al speelde Wibi er een speciaal gecomponeerde ezelssonate bij. Een ezel is veel te eigenwijs. Een eigenschap die ik overigens zeer kan waarderen. Maar goed.  Een familielid van een vage bekende zocht een tehuis voor de ezel omdat ze een hotel gingen beginnen in Duitsland. Ik ken het leed van dit soort ik-vertrek-besluiten dus streek over mijn hart.
Toen bleek dat er drie dwerggeitjes bij zaten. Ze konden elkaar niet missen. Aan een dwerggeit heb je volgens mij nog minder dan aan een ezel. Eentje heb ik gauw weggegeven omdat ze elke dag meerdere keren over het raster sprong en op de weg stond. Nummer twee overleed plots en zo was er nog maar een. Je denkt dat het verlies van twee vriendinnen de ezel en het geitje nader tot elkaar brengt maar niets in minder waar. Sinds een maand of zo, leeft het geitje, vol liefde de ‘bitch’ genoemd, bij onze vier varkens. Eerder sprong ze wel eens bij de varkens in de uitloop, vooral om wat voer proberen te stelen. Meestal stond ze later weer voor de deur om te vragen of ze terug mocht bij Fons, zo heet onze ezel trouwens. Maar blijkbaar is er punt gekomen waarop ze dacht dat varkens leuker zijn en de varkens dachten och dat geitje daar hebben we geen last van. Overigens leeft Fons tussen de andere witte geiten en is niet eenzaam hoor. Bel geen 144.

Hoe is zo iets gegaan? Ik kan alleen maar menselijk denken, dus hoe de beesten iets ervaren weet ik niet. Maar ergens moeten geit en varken overeengekomen zijn om verder samen te leven. Anders hadden de varkens, met zijn vieren en ieder vier keer zo groot, met gemak het geitje weg kunnen jagen.