Frietromatiek

Een oproep van foodlog http://www.foodlog.nl/artikel/friet-van-t-huis . Wat het gemene volk vindt van nieuwe frietmarketing. Friet van t huis op oma’s wijze.  Daar was ik snel klaar mee. Matige marketing mafketelmuziek. Onze Oma’s maakten zelden friet. De frituurpan bestond nog niet. Nou ja laat verder maar. Wel moest ik even aan oma’s denken.  Mijn vaders moeder stierf toen mijn vader nog een jonge vent was. Op dat moment was hij hospik in Indonesië . Door de staat geroepen om de Indische kolonie te bewaken van 1947 tot 1949. Hij heeft de begrafenis en de rouw niet kunnen meemaken. Het is de enige herinnering in zijn leven die hem aan het huilen brengt. Heel zijn leven heeft hij alles wat over Indonesië gaat gevolgd en elke lange  familiebijeenkomst weet hij het thema erin te fietsen. Om nog een stukje verdriet te verwerken denk ik dan. Ik weet pas heel recent dat oma destijds krankzinnig (zo noemden ze dat toen) aan het worden was.

Mijn moeders moeder stierf toen ik 11 was en behalve dat ik voor de eerste keer dronken werd na de begrafenis, door stiekem sneeuwwitjes te bestellen, herinner ik me vooral de postoel. Wanneer oma Neer (dat is het dorp waar ze woonde) kwam logeren dan kwam de postoel mee. Een stoel met een gat erin en een po eronder. Oma had suikerziekte en  spataderen en was derhalve niet zo goed ter been. Verder was ze heel lief, denk ik, maar eigenlijk weet ik dat niet eens zeker. Ze pakte in ieder geval veel te lang mijn handen in de hare. En je moest haar rimpelige wangen kussen en kreeg ook een natte kus terug.  Ik probeerde er toch altijd zo snel mogelijk weer weg te komen. Zo’n suikerzieke oma in gemottebalde kleren op de postoel brengt ook bepaalde geuren mee. Dit schrijven geneert mij een beetje, maar ja het komt in me op dus zal het wel waar zijn. Maar verder geen kwaad woord over oma. De begrafenis was een feestje, licht dronken met je neefjes en nichtjes ravotten onder de koffietafels.

Terug naar de friet. Mijn moeder bakte wel eens friet en daarvoor was er een frietsnijder. Honderduizenden gezinnen moeten zo’n ding hebben gehad. Het was zo gebouwd dat de ontwerper alsnog bestraft zou moeten worden door hem in een mansgrote versie te vijfentwintigdelen. Op een of ander manier kwam je altijd met je vingers of je vel ergens tussen of sneed je jezelf in het snijrooster. Het was een ijzeren bakje, waarbij een hefmechanisme een aardappel door een messenrooster moest duwen. Daarbij moest je het geval goed vasthouden om te voorkomen dat het uit elkaar geduwd zou worden. In mijn herinnering had het een rood handvat. Het ding was niet sterk genoeg en je moet er een mep opgeven om de aardappel door het rooster te raggen. Ik weet niet anders dan dat het kraakte, krom ging staan en altijd tot verwondingen  leidde.  

Frietromantiek doet het niet bij mij.